ALBAE

ALBAE

apud Ael. Lamprid. in Anton. Heliogabolo c. 21. Pisum cum aureis, lemem cum cerauniis, fabam cum electris, et orizam cum albis exhibens. Mox, Albas praeterea in vicem piperis piscibus et tuberibus conspersit: margaritae sunt, quas rubentis maris grana candentia vocat Tertullian. de Resurr. carnis. Hinc Suidas, Α῎λβα ὁι μάργαροι. Anastasius in Leone IV. vestem aurô textam habentem historiam, qualiter beatus Petrus praedicavit ad S. Romanam Ecclesiam, cum gemmis albis i. e. margaritis septem et cum gemmis prasinis undecim etc. ubi, ut prasinae gemmae unt smaragdi, sic albae margaritae. Ibidem, Crucem ex auro purissimo, ex diversis gemmis hyacinthinis, albi et smaragdis mirae magnitudinis ornatam. item in Leone V. Sed isdem praefatus et magnificus Praesul fecit ex auro purissimo et mirae magnitudinis margaritis et gemmis hyacinthinis et prasinis ornavit. Ita enim ubique tria haec genera gemmarum iungit: albas, prasinas, hyacinthinas, h. e. margaritas, smaragdos et hyacinthos. Vide eundem in Gregorio IV. in Sergio, in Nicolao I. in Sergio II. etc. Venantius.

Crystallum, electrum, aurum, ostrum, concha alba, sinaragdus.

Alibi,

Ordinibus variis alba, smaragdus inest.

Et,

Quando pavimentis alba, topazus inest.

Sic enim ille Poeta loqui solet et sic asyndetos efferre, ut variis locis apud illum videre est, Salmas. ad Lamprid. loc. cit. Ratio nominis in promptu, quippe margaritarum dos omnis, ait Plinius l. 9. c. 35. est in candore, magnitudine, orbe, laevore et pondere. Nec est, quod quis regerat, non omnes margaritas candere, cum in aliis rufus, in aliis aureus seu fulvus emineat color, ut apud eundum Plinium alicubi legimus, Androsthenem item Athenaeo memoratum et Eustathium Il. λ, Nam margaritarum candere maxime proprium, atque proin in illis alii colores non slum infrequentes, sed et vitiosi sunt: Itaque, licet margaritarum quaedam rufae, fulvae et gilvae sint, nemo tamen aliquid rufum, aut fulvum, aut gilvum, ut margaritam esse, dixerit. Nec obstat, quod Threnorcum c. 4. v. 7. Ieremias de Nazaraeis dicit, ante captivitatem Babylonicam, corpore rubros fuisse prae peninim, quâ voce margaritas indignitari erudite Bochartus ostendit. Namque, uti rutilare apud Latinos, sic adam, apud Hebraeos, non rubere solum, sed et splendere, significat: eo quod utrique colori, candido et purpureo, hoc commune est ut admixti luminis multum habeant. Itaque Propheta hîc verbô Gap desc: Hebrew Iudaeorum Nazaraeos rubuisse non significat, sed canduisse et luisse, ut margaritas, quas a candoris luce et splendore, nomen habere multi putant; quia μάιρειν et μαρμαίρειν splendere est, et μαρμαρυγὴ splendor. Und ut μάρμαρον, et μαράγ δος, vel cum prosthesi smaragdos ita etiam μαργαρίτης, uti volunt. Proinde Nonnus l. 34. margaritam appellat λίθον ἅλμης μαρμαρέην, lucidum maris lapidem: et Arabice lala et darra, lucere est; unde lulu et dorra: quorum illud margaritam in genere, hoc proprie unionem sonat. Conchae quoque margaritiferae priscum nomen berberi, quod ad Indorum lingaum pertinere vult Androsthenes, Bochartus Phoenicum potius vocabulum esse credit, prope eiusdem originis. Phoenices enim in Indiam navigare coeperunt, ante tempora Salomonis; et Phoeniciâ linguâ barar, clarum, purum, nitidum esse significat. Hinc Esai. c. 49. v. 2. Sagitta expolita et nitens. Cantic. c. 6. v. 10. clara ut Sol, ubi utrobique verbum hoc. Itaque, ut a barar, primâ geminatâ, barburim, dicuntur, 1. Regum c. 4. v. 13. ita et berberi dici potuit: qued certe nomen maxime convenit conchae margaritiferae, quae reliquas nitore, claritate et puritate longe superat, maxime ininteriore parte etc. Atque hinc margarita lapis διαφανὴς τῇ φύςει, naturâ pellucidus, Isidoro Characcno διαυγης, quod idem est, dicitur. Et Pisidas v. 128. de aethere ve caelo ait,

Προέρχεται δὲ νυμφικῶς ἐςτθμμένος

Λαβὼν διαυγεῖς μαργαρίτας ἀςτέρας.

Procedit vero in Sponsi modum exornatus,

Astra gestans, ut pellucidas margaritas

Quod tamen quô sensu capiendum, vide eundem Bochart. Hieroz. Part. post. l. 5. c. 6. etc.